خورشید ما حدود نیمی از عمرش را گذرانده است. یعنی تقریباً ۴.۶ میلیارد سال. البته تا ۵ میلیارد سال دیگر، بشریت فرصت زیادی خواهد داشت تا از مواهب بی‌شمار این ستاره متوسط بهره‌مند شود. ولی در نهایت باید گفت که این چراغ تابان آسمان ما سرانجامی نافرجام خواهد داشت. و آن غروب و خاموشی ابدی است! ولی نه خاموشی مطلق.
در حقیقت با وجود این غروب ابدی، خورشید برای حدود ۱۵ میلیارد سال آینده خواهد درخشید. اما نه این خورشید فعلی. زمانی که سوخت هسته‌ای خورشید به پایان برسد، ستاره خاموش می‌شود. از آنجایی که حرارت ناگهان فروکش می‌کند و فشار تابشی و تشعشعی به بیرون فوران می‌کند، ستاره آغاز به انقباض می‌کند.
باید گفت ستاره‌ای مانند خورشید مسیر عجیبی را برای نابودی پشت‌سر می‌گذارد. در ابتدا نیروی گرانش با فروکش کردن گداز هسته‌ای، بر ستاره سلطه می‌یابد. مواد باقیمانده روی ستاره به سمت داخل فشرده می‌شود و ستاره کوچکتر و کوچکترو کوچکتر می‌شود.
آغازی بر پایان خورشید
البته پس از گذشت هزاران سال از آغاز این فرایند در نهایت شگفتی، خورشید نه تنها به فشردگی خود ادامه نمی‌دهد بلکه لایه بیرونی آن متورم می‌شود و به بیرون فوران می‌کند. و کم کم به ستاره‌ای غول پیکر و سرخ تبدیل می‌شود.
نهایتاً خورشید به اندازه‌ای بزرگ می‌شود که لایه خارجی آن تقریبا در موقعیتی قرار می‌گیرد که هم اکنون زمین ما قرار دارد. نمایش بزرگ در فضا ، وقتی آغاز می‌شود که خورشید به مجموعه‌ای از توده‌های گازی شکل با نورهای فلورسنت تبدیل می‌شود. این مجموعه؛ سحابی سیاره ای نام دارد.
در پایان، سحابی سیاره‌ای ویژگیهای خود را در قالب پدیده‌ای به نام کوتوله سفید نمایان می‌کند. مواد تشکیل دهنده کوتوله سفید آنقدر به هم فشرده‌اند که یک فنجان از آن، صدها تن وزن دارد. ستاره‌هایی که جرمشان تقریباً معادل خورشید یا کمتر از آن است همگی به کوتوله سفید تبدیل می‌شوند.
در مرحله کوتوله سفید چیزی که از خورشید باقی می‌ماند، جسمی کم نور و بسیار کوچک (تقریباً به بزرگی زمین فعلی ما است) که سوخت هسته‌ای آن تمام شده و در نتیجه بسیار چگال و فشرده است. این پایان همیشگی غروب خورشید ماست!.
گردآوری، ویرایش و نگارش : کاروک
