هیچ کس به درستی نمی‌داند نخستین انسان های اولیه (موسوم به هوموساپینس) که نیای بیولوژیک ما انسانهای کنونی محسوب می‌شوند، در طول چه مدت زمانی و طی چه مراحلی پا به عرصهٔ کره خاکی نهاده‌اند. اما با این حال، شواهدی هر چند بحث برانگیز!! دال بر چگونگی پیدایش انسان هوشمند کشف گردیده است.
انسان های اولیه چگونه زندگی را شروع کردند
مثلاً در یک مورد، دو نمونه از کهن‌ترین فسیل‌های انسان هوموساپینس، در منطقه‌ای که شامل بخش‌هایی از کشورهای کنونی اتیوپی، کنیا و تانزانیا (موسوم به دره ریفت «Great Rift Valley» با طول حدود ۶۰۰۰ کیلومتر) می‌باشد، یافت شدند. این فسیل‌ها هومو ۱ و هومو ۲ نام‌گذاری شدند. قدمت آنها به طرز باورنکردنی نزدیک به ۱۹۵ هزار سال پیش برآورد شده است.
دانشمندان با کمک یک سلسله شواهد علمی، تخمین می‌زنند که ما انسانهای امروزی، نزدیک به ۶۰ هزار سال پیش، از موطن اولیه خود که در شرق آفریقا بوده (دره بزرگ ریفت) خارج شده‌ایم. البته همه دلایل قطعی برای این خروج شگفت‌انگیز و سرنوشت ساز هنوز بر کسی آشکار نیست.
ولی طبق یافته‌های اِنکار ناپذیر علمی، در آن دوران صحرای بزرگ آفریقا مناطق شرقی آفریقا را مانند سدّی عظیم احاطه کرده بود. اما به تدریج به لحاظ شرایط آب و هوایی و شروع یک دوره یخبندان جدید، این صحرا دارای وضعیت مناسب‌تری شد. در نتیجه، گسترش صحرای آفریقا برای مدتی متوقف شد، و آب و هوای مرطوب‌تر و خنک‌تری به وجود آمد. که شرایط را برای مهاجرت هوموساپینس‌ها به خارج از آن نواحی محیّا ساخت.
پس از آن گروه بزرگی از آن انسانهای هوشمند از این فرصت طلایی استفاده کردند. آنها به دنبال خوراک، شکار، مراتع و منابع جدید آبی به تدریج از شرق و شمال آفریقا به سوی غرب و جنوب غرب آسیا حرکت کردند و پا به خاورمیانه نهادند. گروههای دیگری از آنها نیز به سرزمین‌هایی در شمال، غرب و جنوب قاره آفریقا مهاجرت کردند.
انسان های اولیه چگونه زندگی را شروع کردند
البته دو نظریه رایج دربارهٔ خط سَیر مهاجرت هوموساپینس‌ها به خارج از آفریقا و خاورمیانه وجود دارد
نظریه اول می‌گوید که آنها ابتدا از طریق شبه جزیرهٔ سینا وارد آسیا شدند. سپس طی صدها و هزاران سال به سایر نقاط زمین گسترش یافتند. اما طرفداران نظریه دوم بر این باور هستند که هوموها از طریق تنگهٔ باب‌المندب از موطن نخستین خود بیرون رفتند. یعنی جایی که در آن، فاصلهٔ قاره آفریقا و شبه جزیرهٔ عربستان به کمترین حد خود می‌رسد.
زیرا در آن زمان به علت شروع یک عصر یخبندان جدید و گرفتار شدن آب اقیانوس‌ها در یخچال‌های دو قطب شمال و جنوب، سطح آب دریا در تنگه باب‌المندب پایین‌تر از امروز بوده است. و از همین رو فاصلهٔ میان دو خشکی نیز در محل تنگه، بسیار کمتر از دوران ما بود.
منبع: خان
