غروب بی فروغ خورشید !

خورشید ما حدود نیمی از عمرش را گذرانده است ، یعنی تقریباً ۴.۶ میلیارد سال . و البته تا ۵ میلیارد سال دیگر ، بشر فرصت زیادی خواهد داشت تا از مواهب بی شمار این ستاره متوسط بهره مند شود . ولی در نهایت باید گفت که این چراغ تابان آسمان بشریت سرانجامی نافرجام خواهد داشت ، و آن غروب و خاموشی ابدی است ! ولی نه خاموشی مطلق . در حقیقت با وجود غروب، خورشید برای حدود ۱۵ میلیارد سال آْینده خواهد درخشید. اما نه این خورشید فعلی .زمانی که سوخت هسته‌ای خورشید به پایان برسد، ستاره خاموش می‌شود.و از آنجایی که حرارت ناگهان فروکش می‌کند و فشار تابشی و تشعشعی به بیرون رانده می‌شود، ستاره آغاز به انقباض می‌کند. باید گفت ستاره‌ای مانند خورشید مسیر عجیبی را برای نابودی پشت‌سر می‌گذارد. در ابتدا نیروی گرانش با فروکش کردن گداز هسته‌ای، بر ستاره سلطه می‌یابد. مواد باقیمانده روی ستاره به سمت داخل فشرده شده و ستاره کوچکتر و کوچکترو کوچکتر می‌شود. البته پس از گذشت هزاران سال از آغاز این فرایند در نهایت شگفتی ،خورشید نه تنها به فشرده شدن ادامه نمی دهد بلکه لایه بیرونی آن متورم شده و به بیرون فوران می‌کند و به ستاره غول‌پیکر سرخی تبدیل می‌شود . نهایتاً خورشید به اندازه‌ای بزرگ می‌شود که لایه خارجی آن تقریبا در موقعیتی قرار می‌گیرد که هم اکنون زمین قرار دارد. نمایش بزرگ در فضا ، وقتی آغاز می شود که خورشید به مجموعه ای از توده های گازی شکل با نورهای فلورسنت تبدیل می شود . این مجموعه (( سحابی سیاره ای )) نام دارد .

در پایان ، سحابی سیاره ای ویژگیهای خود را در قالب پدیده ای به نام (( کوتوله سفید )) نمایان می کند . مواد تشکیل دهنده کوتوله سفید آنقدر به هم فشرده اند که یک فنجان از آن صدها تن وزن دارد. ستاره هایی که جرمشان تقریباً معادل خورشید یا کمتر از آن است همگی به کوتوله سفید تبدیل می شوند .

در مرحله کوتوله سفید چیزی که از خورشید باقی می ماند ، جسمی کم نور و بسیار کوچک (تقریباً به بزرگی زمین ) که سوخت هسته ای آن تمام شده و در نتیجه بسیار چگال و فشرده است .و این پایان همیشگی غروب خورشید ماست!